گفتگوی ايل مانيفستو با اسکات رايتر
---------------------------------------
به نظر می رسد که در اين روز ها و هفته های تعيين
کننده، اسراييل و کاخ سفيد جرج دبليو بوش، تمام تلاش خود را بر آن چيزی
متمرکز کرده اند که اسکات رايتر، در گفتگوی اخيرش با «ايل مانيفستو» بر آن
تأکيد کرده است، و حاکمان ايران و جنگ افروزان اپوزيسيون خارج کشور هم ـ هر
دو بر مبنای محاسباتی نه تنها به غايت دور از شرافت، بلکه به همان اندازه
دور از خرد و توان محاسبهٔ سود بخش برای خودشان ـ تمام نيروی خويش را در
جهت تحقق آن به کار گرفته اند.
اسکات رايتر، چهره يی است شناخته شده در محافل ضد جنگ، و دارای محبوبيتی
توده يی به خاطر پيش بينی فاجعه يی که حملهٔ آمريکا به عراق به وجود آورد،
و تلاش فعال به منظور جلوگيری از تجاوز آمريکا در سال ۲۰۰۳ به عراق.
رايتر در فاصلهٔ سال های ۱۹۹۱ تا ۱۹۹۸ رياست هيأت بازرسی سازمان ملل متحد
در عراق را به عهده داشت.
او در سال ۲۰۰۳ پيش از حملهٔ آمريکا به عراق، به صورتی عمومی و گسترده، با
دلايل متعدد، ثابت کرد که عراق برخلاف ادعای آمريکا و متحدان آمريکا سلاح
های غير متعارف انهدام جمعی در اختيار ندارد.
اسکات رايتر همچنين کتاب ها و مقالات و سخنرانی ها و مصاحبه های فراوانی در
زمينهٔ حملهٔ احتمالی آمريکا و اسراييل به ايران دارد که طی آن ها نقش
اسراييل را در يکباره عَلم شدن آنچه «بحران اتمی ايران» نام گرفته است
توضيح داده است. سيمور هرش، روزنامه نگار بسيار آگاه و استثنايی و سرشناس
آمريکايی و افشا کنندهٔ فجايع زندان «ابوغريب» نيز در همين زمينه با او
گفتگويی طولانی و پر محتوا داشته است که شرحی جداگانه دارد...
به مناسبت انتشار ترجمهٔ ايتاليايی کتاب معروف اسکات رايتر به نام «هدف:
ايران»، روزنامهٔ معروف طيف چپ ايتاليا، «ايل مانيفستو»، در شمارهٔ پانزده
ژوئن خود با او مصاحبه يی داشت که خانم «ماری آنژ پاتريزيو» آن را به
فرانسه ترجمه کرده است.
متنی که می خوانيد را از ترجمه ی فرانسوی اين مصاحبه، به فارسی در آورده
ام.
دوم تيرماه ۱۳۸۷
۲۲ ژوئن ۲۰۰۸
٭ ايل مانيفستو:
آژانس بين المللی انرژی اتمی در بيست وششم ماه مه گذشته، از ايران خواست که
«اطلاعات بيشتری در مورد موشک های اتمی خود» بدهد. آيا اين به آن معناست که
آژانس در حال سخت تر کردن مواضع خود در برابر ايران است؟
٭٭ اسکات رايتر:
آزانس بين المللی انرژی اتمی، يک سازمان سياسی است. آمريکا و انگلستان و
اتحاديهٔ اروپا نا اميد شده اند. چرا که نتوانسته اند از تهران پاسخی مثبت
در مورد اجرای قطعنامهٔ سازمان ملل دريافت کنند. سازمان ملل از ايران
خواسته بود که بی درنگ کار غنی سازی اورانيوم را به حالت تعليق درآورد.
اين نااميدی، خود را در گزارش اخير آزانس بين المللی انرژی اتمی نشان می
دهد. اما با اين وجود، در همين گزارش هم کوچک ترين مطلبی که در تناقض با
آنچه قبلاً مشخص شده است ديده نمی شود. يعنی با اين موضوع که به نظر می رسد
که برنامهٔ اتمی ايران فقط برای استفاده های معمولی و صلح آميز باشد.
و برای همين است که من اين گزارش را سياسی می دانم و نه تخصصی. «اظهار
نگرانی» بابت برنامهٔ اتمی ايران در اين گزارش، در واقع يکی از فرآورده های
جانبی سرويس های اطلاعاتی آمريکاست.
نقش فعلی آژانس بين المللی انرژی اتمی و بازرسان آن در
ايران اين است که بررسی کنند که آيا حکومت ايران، آنچه را کهSafeguard
agreement ناميده می شود رعايت می کند يا نه. » [Safeguard agreement در
اينجا به معنای بخشی است از پيمان منع گسترش سلاح های اتمی، و تقريباً برای
توضيح مفهوم قرارداد رسمی تضمين کننده. ـ م]
حکومت ايران پاسخ دادن به اين موضوع را خارج از برنامه می داند. به خصوص
وقتی که چنين موضوعی از سوی سازمان اطلاعاتی يی مطرح شود که صريحاً و
آشکارا به ايران اعلام جنگ داده است..
من مطمئن هستم که اين گزارش، آزادانه به وسيله ی آژانس تهيه نشده است؛ بلکه
آمريکا در اين مورد آژانس را شديداً تحت فشار قرار داده است.
٭ ايل مانيفستو:
شما در کتاب خودتان، از «يک جمع متشکّل جنگ طلب که آمادهٔ حمله به ايران
است» سخن گفته ايد. اين جمع از چه عناصری تشکيل شده است؟
٭٭ اسکات رايتر:
از حلقهٔ متفکران نئوکان که بر دستگاه اداری آمريکا مسلط هستند. مخصوصاً
فرموله کنندگان سياست امنيت ملی آمريکا.
اگرچه افرادی همچون جان بولتون و پل ولفوويتز، در حال حاضر، خارج از دولت
قرار گرفته اند، اما افراد قوی تر و پرنفوذ تری مثل ديک چينی هنوز بر سر
جای خودشان هستند.
با اين همه، آن «جمع متشکل» که من از آن حرف می زنم، فقط به دستگاه اداری،
محدود نمی شود، و از آن فراتر می رود:
مجموعه يی متشکل از سازمان ها و افرادی که بر محور يک ايده ئولوژی گرد آمده
اند که خواهان تغييرات بنيادی ساختار خاورميانه است. در اين ميان، از جمله
می توان به تعداد زيادی «انتلکتوئل» اشاره کرد که پيوسته در وسايل ارتباط
جمعی، ظاهر می شوند.
٭ ايل مانيفستو:
آيا «غرب»، هيچ سند و مدرکی در دست دارد که بر مبنای آن بتواند ثابت کند که
تهران در حال ساختن بمب اتمی است.
٭٭ اسکات رايتر:
«غرب» اگر چنين مدرکی داشت آن را تا به حال رو کرده بود. کارزاری که «غرب»
برای همچنان نشانه گرفتن ايران به راه انداخته است، مستند به هيچ مدرکی
نيست. بلکه حالت اجرای يک نمايشنامه دارد.
اسراييل و آمريکا همصدا داد و بيداد به راه انداخته اند که:
ـ ايران می تواند احتمالاً برنامه يی برای توليد سلاح اتمی داشته باشد.
وقتی هم که بازرسان آژانس بين الملل اتمی از ايران بر می گردند و اين نوع
ادعا ها را نفی می کنند، اسراييل و آمريکا می گويند:
ـ بفرماييد! اين خودش مدرک و نشانه و دليلی است بر اين که ايران دارد
برنامهٔ خودش را مخفی می کند.
آمريکا و اسراييل، اينچنين توهمی را ايجاد می کنند که حتماً چيزی نهانی
وجود دارد. اگرچه هيچ مدرکی برای اثبات وجود اين چيز نهانی، موجود نباشد.
اين ها دارند عيناً همان نما و طرحی را کپی می کنند که در پايان دههٔ ۹۰ در
مورد حکومت صدام به کار برده بودند.
٭ ايل مانيفستو:
اما در مورد عراق، اين سرهم بندی، به خوبی رسوا شده است. الآن همه می دانند
که مدارکی قلّابی به سازمان ملل برده شده بود.
٭٭ اسکات رايتر:
من نمی گويم «نه». اما:
آيا دولت ايتاليا به مردم خود گفت که دستگاه بوش، دروغ بافته بود تا بتواند
جنگ با صدام را موجه جلوه دهد؟
اتحاديهٔ اروپا چه طور؟ آيا اتحاديهٔ اروپا با مردم خود حرفی در اين باره
زد؟
فقط وسايل ارتباط جمعی بودند که از اين موضوع، سخن به ميان آوردند.
و حالا نگاه کنيم ببينيم که در حال حاضر، چه دارد می گذرد:
آيا دولت های فرانسه، انگلستان، آلمان و ايتاليا، شهامت اين را دارند که
بگويند : « ای آمريکای عزيز! دفعهٔ قبل، تو در بارهٔ عراق به ما دروغ گفتی.
اين بار ما به مدارک محکم و خدشه ناپذير نياز داريم»؟
نه. درست برعکس: اروپا بر اين ايده پافشاری می کند که ايران مشغول کار های
خطرناک با برنامهٔ اتمی خودش است.
قبلاً ـ در هنگامی که جنگ عراق تدارک ديده می شد ـ اظهار نظر های مخالف با
آن جنگ، بيشتر وجود داشت تا امروز که بساط جنگ عليه ايران را دارند آماده
می کنند.
٭ ايل مانيفستو:
شما در اين کتاب خود نيز همچنان از «يک بحران ساخته و پرداخته شده به
وسيلهٔ اسراييل» حرف می زنيد. منظورتان چيست؟
٭٭ اسکات رايتر:
اسراييل، اينچنين «اراده» کرده است که برنامهٔ اتمی ايران يک تهديد است. و
به روشنی و صراحت می گويد که نه فقط بمب اتمی، بلکه حتی غنی سازی اورانيوم
به وسيلهٔ ايران نيز غير قابل پذيرش است، و اين خط قرمز ماست و ايران نبايد
به اين خط، نزديک شود. اگرچه پيمان منع گسترش سلاح های اتمی که ايران آن را
امضا کرده است [و اسراييل هرگز حاضر به امضای آن نشده است ـ م] غنی سازی
اورانيوم را مجاز می داند.
اسراييل، مرتباً بر آمريکا فشار می آورد که اين کشور به صورتی قاطع عليه
ايران وارد عمل شود.
اگر امروز، اسراييل می گفت که «بسيار خوب! ما هيچ اعتراضی به غنی سازی
اورانيوم به وسيلهٔ ايران نداريم»، آيا شما فکر می کنيد که بقيهٔ جهان، در
مورد کار ايران حرفی و ادعايی می داشت؟ نه. زيرا بقيهٔ جهان به اندازهٔ
کافی بالغ هست که نخواهد با ايران و برنامهٔ غنی سازی اورانيوم آن رودررويی
کند.
اين بحران، ساخته و پرداخته شده در اسراييل است؛ و روز به روز هم دراماتيک
تر می شود. تا جايی که چند روز پيش، شائول موفاز، معاون نخست وزير اسراييل،
حمله به ايران را «اجتناب ناپذير» دانست.
٭ ايل مانيفستو:
آيا شما باور داريد که آمريکا به ايران حمله خواهد کرد؟
٭٭ اسکات رايتر:
بله. اگرچه اين آخرين چيزی باشد که من دوست دارم به آن باور داشته باشم.
ما مطلعيم که پنتاگون دارد برای متوقف کردن اين مسابقهٔ جنگ، بر کاخ سفيد
فشار وارد می آورد. اما وزارت دفاع، در قلمرو دستگاه رياست جمهوری است.
دستگاهی که هميشه به وسيلهٔ گروهی از ايده ئولوگ ها احاطه شده است که معتقد
به ديگرگون ساختن بنيادی ساختار خاورميانه هستند.
در اين چشم انداز که احتمال می رود که رييس جمهوری آيندهٔ امريکا از حزب
دموکرات باشد، بايد مسايل را ديگرگون ديد. يعنی به اين گونه:
يکی از راه ها برای مطمئن شدن از اين که رييس جمهوری آيندهٔ آمريکا قادر
نخواهد بود که مسأله را به صورتی بنيادی تغيير دهد اين است که او را در
برابر عمل انجام شده قرار دهند. يعنی او وقتی که وارد کاخ سفيد شد ببيند که
رابطهٔ امريکا و ايران پيشاپيش مشخص شده است. با بمباران تهران!
------------------------------
تيتر اصلی و لينک ترجمهٔ فرانسوی مقاله:
Scott Ritter : sur l’Objectif Iran
www.legrandsoir.info/spip.php?article6803
برای مطالعهٔ مطالب ديگری که به بسياری از مسائل مطرح شده در اين گفتگو
مربوط می شوند می توانيد ـ از جمله ـ به صفحات متعدد بخش «خبر و نظر» در
سايت ققنوس مراجعه کنيد.
