امروز، يكشنبه هفدهم آوريل دو هزار و پنج،
روز جهانى همبستگى با زندانيان سياسى فلسطينى بود. و امشب،
حيفم آمد كه فارسى شده ى مقاله ى ديروز روزنامه ى معتبر "
اومانيته " را در اينجا نياورم.
شايد خواندن و باز خواندن آن، همه ى ما را، و از جمله،
كسانى را كه يا نمى دانند، يا از ياد برده اند، يا
مى خواهند كه از ياد ببرند، و يا به هزار و يك ترفند مى كوشند
تا از ياد ها ببرند كه خون فلسطينى، به همان اندازه رنگين است
كه خون ايرانى؛ و خون ايرانى به همان اندازه كه خون
انسان؛ و خون انسان به همان اندازه كه خون خدا؛ به تأمّلى در
خويش وا دارد.
محمّد على اصفهانى
بيست و هشتم فروردين ماه هشتاد و چهار
درپس پشت حصار هاى اِشغال
Pierre Barbancey
L’Humanité
16 avril 2005
واقعيّت اشغالگرى اسراييل را از جمله مى توان با تعداد
زندانيان سياسى يى كه در سياهچال هاى آن دارند مى پوسند اندازه
گرفت.
تعداد اينان، از هفت هزار نفر هم بيشتر است. در شرايط
سخت زندان هايى به دور از هر گونه التزام به كنوانسيون هاى بين
المللى.
معروف ترين اين ها على القاعده مروان برغوتى است :
نماينده ى پارلمان فلسطين، كه امروز سه سال از دستگيرى او در
پانزدهم آوريل دو هزار و دو مى گذارد، و به زندان ابد محكوم
شده است.
كارزارى كه از طرف ″ اومانيته ″ براى آزادى او به راه انداخته
شده است ادامه دارد.
امّا در گذار از او . و به بهانه ى او، و به همراه او، البتّه
اين، مسأله ى تمام زندانيان فلسطينى است كه مورد نظر است.
در ميان شيوه هاى سياهچال دارى اسراييلى، همان شيوه هايى را
مى بينيم كه به وسيله آمريكاييان، در عراق، در افغانستان، و در
گوانتانامو به كار گرفته مى شود.
در جنوب لبنان، و به خصوص در زندان ″ خيام ″، شكنجه، يك امر
سيستماتيك بود.
بعد از عقب نشينى اسراييل در ماه ژوئن سال دو هزار، تعداد
بسيارى از زندانيان، بر ستم هاى زندانبانان، اقامه ى شهادت
كردند.
اگر چه اسراييل، در سال هزار و نهصد و نود و يك، كنوانسيون
جهانى بر ضدّ شكنجه، و همچنين پيمان مربوط به حقوق شهروندى
سياسى را امضا كرده است، دولت همچنان بى اعتنا، كار
شكنجه و نقض حقوق انسانى فلسطينيان را، مطابق رهنمود ها و
نتيجه گيرى هاى كميسيونLandau (۱۹۸۷) ادامه مى دهد :
چيزى كه رسماً به سرويس هاى مخفى اسراييلى، به كار بردن
مجموعه يى از شكنجه ها را به بهانه ى دلايل امنيّتى اجازه داده
است.
ديوان عالى، از سال ۱۹۹۹ سعى كرد كه بر اى اين پراتيك يك صدا
خفه كن بسازد. امّا همين ديوان، همچنان به كار گيرى شكنجه را
مجاز اعلام كرده است.
در سال دوهزار و سه، گزارشى به نام ″ شرايط غير انسانى
رفتار با زندانيان سياسى ″ از سوى فدراسيون جهانى حقوق بشر (
اف. آى. دي. اچ ) منتشر شد.
اين فدراسيون جهانى، در ميان متد هايى كه اسراييل براى شكنجه
اسيران فلسطينى به كار مى گيرد، از جمله
به موارد زير اشاره مى كند :
٭ به بند كشيدن و بستن زندانيان در حالت هاى زجر دهنده و
دردناك، به مدّت ساعت ها و به مدّت روزها تا به دست آوردن
اعتراف.
٭ با بى خيالى و بى دغدغه و بيم، قرار دادن زندانى، در انزواى
مطلق و به دور از هر ارتباطى با پيرامون.
٭ چپانيدن زندانيان د رخوابگاه هاى بسيار كوچك و فروبسته و بى
گشايش.
٭ كتك زدن و فرود آوردن ضربات بر پيكر اسيران در بند.
٭ تكان تكان دادن و به لرزه در آوردن خشونت بار بدن زندانيان.
٭ محروم كردن اسيران از خواب و از غذا.
٭ زندانيان را در معرض سرما و گرما قرار دادن.
٭ هتّاكى و دشنام و تحقير.
٭ تجاوز .
٭ فشار هاى روانى.
٭ تهديد مستقيم زندانى و خانواده ى او.
٭ ندادن امكانات بهداشتى و لباس مناسب...
اين گزارش، در آنچه به زنان مربوط مى شود مى گويد كه
اينان نيز، همچون مردان، در شرايطى بى نهايت دشوار و غير
انسانى ( ... )، به صورت عريان، بازرسى بدنى مى شوند؛ از
معالجه و درمان لازم محرومند؛ و حق ملاقات ندارند.
دختر پانزده ساله ى زندانى ″ هيبه يغمور ″ در هنگام
دستگيرى در ۲۶ فوريه ى امسال مجروح مى شود، و بعد،
خود را، خونين و مالين، در بيمارستان ″ حادثه ″، در ″ عين
الكرم ″ مى بيند.
نيرو هاى متجاوز، پنجاه و نه زن را در سال دو هزار و چهار، و
پنج زن را در سال دوهزار و پنج ـ تا لحظه ى تهيّه ى گزارش ـ
دستگير كرده اند.
در اين فاصله، دو بانوى زندانى، در زندان، وضع حمل كردند :
ـ ميروت طاها كه واعل را به دنيا آورد . و سر انجام او و
كودكش در ماه فوريّه ى امسال آزاد شدند.
ـ مانال غانم كه نور را به دنيا آورد، و همچنان زندانى است.
بر طبق نظر سازمان غير دولتى اسراييلى B’ Tselem، سرويس
امنيّت ملّى اسراييل
( جى. اس. اس ) ساليانه هشتصدو پنجاه زندانى را شكنجه كرده
است.
اين سازمان غير دولتى اسراييلى . به طور اخصّ از شكنجه هاى
اِعمال شده بر كودكان، به تأثّر، بر خويش مى لرزد.
اين سازمان، گزارش ها يش را روى سايت اينترنتى خود، به نشانى
زير، منتشر مى كند :
www.betselem.org
سلطان مهدى، پانزده ساله، اينطور حكايت مى كند :
سربازان ، مرا به اتاقى بردند و روى يك صندلى نشاندند.
دستبندم را برداشتند و مرا از دست ها و پاهايم به صندلى بستند.
از من پرسيدند : تو در يك جادّه ى اصلى به سمت يك ماشين ارتشى،
سنگ انداخته اى ؟
من انكار كردم.
امّا دو يا سه نفر آن ها شروع به كوبيدن بر سر و صورت من
كردند.
بازجويى، نزديك به پنج ساعت طول كشيد.
بعد، مرا به يك حمّام در كنار سالن بازجويى بردند.
يكى از آن ها موهايم را گرفت و سرم را در چاهك مستراح فروبرد.
وقتى كه مرا دوباره به سالن بازجويى برگرداندند گفتم : پنج سنگ
به طرف ماشين يك كولون پرتاب كرده ام.
[ كولون ها يهوديانى اكثراً به شدّت نژاد پرست و به لحاظ ″
مذهبى ″ بنيادگرا هستند كه از اينطرف و آنطرف دنيا به سرزمين
هاى اشغالى فلسطينى هجوم آورده اند و در دل اين سرزمين ها
آبادى هاى كوچك و بزرگى را بنا كرده اند و با بهره گيرى از
بهترين امكانات، سرخوش و سير و مرفّه درپناه حفاظت نيروهاى
نظامى اسراييل به فلسطينيان گرسنه يى پوزخند مى زنند كه غالباً
يك يا چند تن از اعضا ى خانواده شان به دست سربازان و يا خود
اينان ـ كه " براى دفاع از خود " مسلّحند ـ كشته شده اند، و
حالا براى به كف آوردن يك لقمه نان به خون دل آلوده، يا از
نيمه شب تا صبح درصف هاى طولانى پست هاى بازرسى اسراييل،
انتظار اجازه ى ورود به شهر ها و شهرك هاى دور و نزديك را براى
كار هاى پرمشقّت مى كشند، و يا كشت و زرع مى كنند تا به هنگام
برداشت محصول، سر و كلّه ى اين انگل ها پيدا شودكه بگويند كه
محصول " خاك مقدّس " از آنِ ما وارثان " خاك مقدّس " است نه
شما . م ]
آن ها بعد، يك صورتجلسه و شهادتنامه ى مفصّل و مشروح برايم
تنظيم كردند و مرا به زور، وادار ساختند كه امضايش كنم.
وزير فلسطينى امور زندانيان، بخش كودكان ونوجوانان و جوانان،
اخيراً گزارشى را در باره ى كودكان زندانى در اسارتگاه هاى
اسراييل منتشر كرده است كه مطابق آن، در زمان تهيّه ى گزارش :
٭ سيصد و ده كودك خردسال، و درميان آن ها هشت دختربچه،
در زندان ها و مراكز بازداشت اسراييل وجود داشتند.
٭ بيش از چهارصد و پنجاه زندانى در حالى كه هنوز كودك بوده اند
دستگير شده اند.
اين گزارش اشاره مى كند كه :
دويست و دو كودك در زندان ها و مراكز بازداشت داخل دولت
اسراييل يافت شده اند، و صد و هشت كودك زندانى در سرزمين هاى
اشغالى كرانه ى اردن و قدس.
قسمت بزرگى از كودكان زندانى از شهرستان ناپلوز به زندان
اسراييل افتاده اند : هفتاد و نه كودك.
از كودكان بيت اللحم هم اسراييل پنجاه و دو كودك را در زندان
ها ى خود به بند كشيده است.
گزارش، همچنين، تأكيد مى كند كه نيرو هاى اسراييلى در اين كه
عليه اين كودكان كوچك، تهديد، دشنام، محروم كردن از ملاقات با
خانواده، و حتّى آزار هاى جنسى، روا دارند، درنگ و تأمّلى به
خود راه نمى دهند.
كسى كه زندان را زندگى كرده باشد، مى داند كه ايّام زندان چه
قدر سخت و طولانى است. امّا او همچنين مى داند كه موردى براى
نا اميدى نيست.
امروز كه من، ضمن سپرى كردن بيست و هفت سال در زندان اسراييل
مى خواهم شهادت بدهم يك موقعيّت كامل را مى بينم كه دو
چهره ى متفاوت دارد :
ـ يكى : وحشى گرى، ساديسم ، و سركوبگرى، كه زندانبان، آن را
نمايندگى مى كند.
ـ و ديگرى : آنچه زندانى فلسطينى، نماينده ى آن است :
كسى كه موفّق شده است كه خويشتن را به عنوان يك موجود
انسانى، سرپا نگاه دارد؛ و هويّت خود را به عنوان يك رزمنده
حفظ كند. در اين شرايط. و با تغيير دادن و بازسازى و تبديل
فضاى اسارت به يك مدرسه ى واقعى انقلاب.
اين دوران طولانى، مرا از پا نيانداخت، و ناتمام و مضمحل و
تمام شده نكرد.
اگر چه خستگى يك عامل طبيعى انسانى است، و من با نفى آن مى
توانم يك جور ابرازافتخار كنم، امّا خستگى، نسبى است :
اگر من از زندانم خسته هستم، اين به آن معنا نيست كه از بهانه
و آرمان و اعتقادى كه مرا به زندان آورده است . خسته باشم.
من هنوز نيروى ادامه دادن دارم. ما ـ مردم ـ انتخاب هاى
زيادى نداريم : مسأله، بودن يا نبودن است. يا ما با اين
روحيّه، ادامه مى دهيم؛ و يا فرو در مى افتيم و تمام مى شويم.
به مثابه ى انسان.
و به مثابه ى آرمان.
چنين مى گويد سعيد وجيه عطّابه، قديمى ترين زندانى فلسطينى.
بيست و هفت سال و هشت ماه است كه او زندانى است.