فرستاده ی ويژه ی
«اومانيته» ـ روزنامه ی قبلاً رسمی و در حال حاضر غير رسمی حزب
کمونيست فرانسه ـ به آمريکا، «برونو اُدِن»، در شماره ی هشتم نوامبر
اين روزنامه، گزارشی از سخنرانی نيکولا سارکوزی در کنگره ی آمريکا
نوشته است که فارسی شده و جمع و جور شده ی آن را در اينجا آورده
ام.
می بينيم که فعّال شدن کسانی که به صراحت می گويند که تهديد جهان
در ارتباط با ايران، نه جنگ ، بلکه «نه جنگ» است، در روز های اخير،
در فرانسه و اروپا، خالی از حکمت نيست. به خصوص که مژده از عالم
غيب نيز به آنان رسيده است که: اين جنگ، به جنگ زمينی هم خواهدکشيد.
و الخ!
محمد علی اصفهانی
۱۹ آبان ۱۳۸۶
g
در بعد از ظهر هفتم نوامبر، نيکولا سارکوزی، رييس جمهوری جديد
فرانسه، در زير سقف عمارت کنگره ی آمريکا، برای نمايندگان اين
کنگره، سخنانی رسمی برزبان آورد که بسی فراتر از يک يادآوری ساده
ی روابط دوستانه ميان فرانسه و آمريکا بود.
او در اين سخنان، پرده از چهره ی جديد سياست خارجی فرانسه برداشت:
تبديل کشور ما به چيزی که جز به عنوان يک «زيرمجموعه» در سياست
خارجی آمريکا، قابل تعريف و شناسايی نيست؛ و هويّتی از خود ندارد.
و بر اين مبنا، و مطابق با اصطلاح «انتخاب پراگماتيک» ـ اصطلاحی
که تا به حال هزار بار به وسيله ی سارکوزی به کار رفته است ـ در
جهانِ سختِ معاصر، پاريس بايد بهترين، خدمتکارترين، و مطيع ترين
خراجگزار واشنگتن باشد...
«آمريکا و فرانسه، به خاطرات تاريخی مشترک خود وفادار هستند. به
خون های ريخته شده با همشان؛ و به جنگ های دست در دست يکديگرشان.»
اين ها را نيکولا سارکوزی در سخنرانی خود، به اعضای کنگره ی آمريکا
اطمينان داد.
سارکوزی، خودش را به عنوان يک «حواری» با ايمان و عاشق و شيفته
برای «آمريکای کنونی» معرّفی می کند که می گويد بالاخره رؤيای
او در مورد انسان ها و انسانيت [به وسيله ی آمريکای جرج بوش] به
اميد تبديل شده است.
اين سرود حماسی بلندآوا و پرطنين در ستايش آمريکا، وتأکيد بر دوستی
يی خدشه ناپذير و پايدار، محور جديد پاريس ـ واشنگتن را ترسيم
می کند.
سارکوزی، با يک به يک برشمردن نقاط تقارب و يگانگی با آمريکا،
نتيجه می گيرد که پاريس و واشنگتن بايد «مبارزه با تروريسم» را
همزمان و همگون و هماهنگ با يکديگر به پيش ببرند.
سارکوزی در سخنرانی خود در برابر اعضای کنگره ی آمريکا، بر مسأله
ی کنترل رشد تعداد کشور های دارای سلاح اتمی [البتّه به جز اسراييل
که اصلاً سلاح اتمی ندارد و به همين دليل هم پيمان منع گسترش سلاح
های اتمی را امضا نکرده است و به مأموران آژانس بين المللی کنترل
انرژی اتمی، حتّی برای فرماليته، اجازه ی ورود نمی دهد] متمرکز
می شود؛ و اين بار، به صورتی خيلی رسمی و جدّی، در ارتباط با پرونده
ی اتمی ايران می گويد:
«من در برابر شما [اعضای کنگره ی آمريکا] اعلام می کنم که تصوّر
يک ايران اتمی، عير قابل تحمّل است.»
و بر اين گفته ی خود، مُهر محکم تری بدين صورت می زند:
«هيچکس نبايد اندک ترديدی در اين داشته باشد که در اين زمينه،
ما قاطعانه مصممّ هستيم.»
در تجديد نظر و از نو بازسازی و ديگرگونی خط ارتباط ميان فرانسه
و آمريکا پرونده ی اتمی ايران بدون هيچ ترديدی، موردی است که بيش
از همه ی موارد ديگر، جلب توجّه می کند.
قبلاً، فرانسه، مرکزی بود برای جستجوی امکانی در جهت حلّ و فصل
مسأله ی پرونده ی هسته يی ايران در کادر سازمان ملل متّحد. امّا
امروز، در عصر سارکوزی، پاريس هم مثل واشنگتن شده است؛ و از تنبيه
يکجانبه و مستقل از هر دو کادر اروپا و يا سازمان ملل متّحد، عليه
ايران سخن می گويد.
همچنين، در مورد خاورميانه به طور عامّ، باز تجديد نظر فرانسه
ی سارکوزی در سياست خارجی، به منظور يگانه کردن آن با سياست خارجی
آمريکا، بسيار تأمّل برانگيز است؛ و جايگاه ويژه يی در سخنان سارکوزی
در برابر اعضای کنگره ی آمريکا دارد.
در آنچه به پيمان ناتو بر می گردد، سارکوزی به کنگره ی آمريکا
اينچنين اطمينان می دهد:
« من می خواهم بر پيوند خود با اين پيمان، و بر تعهّد فرانسه به
اين پيمان، تأکيد کنم»
سخنی که با کف زدن های ممتدّ و بی وقفه ی اعضای کنگره ی آمريکا
از آن استقبال شد. ٭
و اين، تازه قبل از آن بود که او به سخن خود، اينچنين آب و تاب
دهد:
«من از پشت تريبون اين کنگره، اعلام می کنم که: هرچه اروپا بيشتر
از پيش، به دفاع از خود، مصمّم شود، فرانسه نيز بيشتر از پيش،
و با عزمی راسخ تر، بر جايگاه خود در پيمان ناتو، پای خواهد فشرد.»...
البتّه سارکوزی، همه ی جنبه ها را در نظر داشت؛ و از همين رو،
کمی قبل از قرار گرفتن در پشت تريبون، برای به دست آوردن دل رييس
جمهوری آينده ی آمريکا که هنوز معلوم نيست زن باشد يا مرد، و از
حزب دموکرات باشد يا حزب جمهوری خواه، چنين گفت:
ـ چه اهميتی دارد؟ رييس جمهوری آينده ی آمريکا چه مرد باشد و چه
زن، ما دست در دست يکديگر کار خواهيم کرد!
--------------------------
٭ برای دانستن نقش احتمالی ناتو در حمله به ايران:
يک عمليّات «ضربه ی ناگهانی و بهت» برای ايران در دست تهيّه است!
نوشته ی پرفسور میشل شوسودووسکی:
http://www.ghoghnoos.org/khabar/khabar15/choc.html