بعد از مشخص شدن تقريبی ترکيب شرکت
کنندگان اجلاس پنجم تا يازدهم شهريور در تهران، خوشبختانه
دیگر نمی توان اين اجلاس را اجلاس «سران» جنبش عدم تعهد ناميد.
به نظر می رسد که کم ارزش ترين و نازل ترين اجلاس سه سال يکبار
کشور های جنبش عدم تعهد، همين اجلاس امسال در تهران باشد.
بسياری از کشور های شرکت کننده، نه در سطح سران، بلکه در سطوح
پايین تر، و حتی شايد در سطح يک هيأت ديپلوماتيکِ کم و بيش
معمولی، نمايندگان خود را به تهران می فرستند.
کار به جايی رسيده است که سخنگوی ستاد برگزاری اين اجلاس رسماً
گفته است:
ـ نام هر مقامی را که اعلام می کنيم، او از آمدن انصراف می
دهد!
خون های پاک شهيدان، به خصوص شهيدان جنبش سراسری خرداد، و رنج
و شکنج زندانيان سياسی ـ عقيدتی، و استقامت و پايداری و سازش
ناپذيری چهره های شاخص «جنبش سبز» در حصر خانگی بدتر از زندان،
نقاب را به تمام و کمال از چهره ی اهريمنی نظام خلافت و ولايت
برداشته است، و ديگر کمتر کسی را ميل يا جرأت و توان نزديک شدن
به اوست.
در رابطه با برگزاری «آبرومندانه» ی اين اجلاس، نظام دچار
احساس شکنندگی و ضعف شده است، و ما با اندکی هوشياری و تشکل می
توانيم در ايام برگزاری اجلاس، از موضع تهاجمی خود بر موضع
تدافعی او بتازيم.
به هارت و پورت هايشان نگاه نکنيم، و به اين که از وزير کشور
تا ناجا و سپاه را برای تهديد مردم بسيج کرده اند، و «سردار
رادان» کهريزکی را که در غروب عاشورای ۱۳۸۸ هنگام گفتگو در باب
خطری که از بيخ گوش نظام گذشته بود رنگ به رخسار نداشت به
ميدان فرستاده اند که بگويد «برای تهران، چهار لايه ی نظامی و
امنيتی تعريف کرده ايم، و پرسنل نيروی انتظامی در آماده باش
صد در صد برای برگزاری هرچه باشکوه تر اين اجلاس از بُعد
امنيتی و انتظامی هستند.».
برگزاری هرچه با شکوه تر اين اجلاس از بُعد امنيتی و انتظامی!
به هارت و پورت هايشان نگاه نکنيم. به وحشتشان از مردم نگاه
کنيم که وادار به اعلام پنج روز تعطيلی کرده است اشان!
٭ ٭ ٭
در مورد ضرورت استفاده از فرصت اجلاس جنبش عدم تعهد در تهران،
برای قرار دادن شرکت کنندگان بالقوه و بالفعل اجلاس در برابر
تعهدشان به حقوق زندانيان سياسی ـ عقيدتی، نيازی به تکرار آنچه
در مقاله ی «سران جنبش عدم تعهد را در ايران به تعهد وادار
کنيم» نوشته ام نمی بينم. ٭
اما در اينجا می خواهم اضافه کنم که با توجه به خبر بدی که
ديشب در مورد عارضه ی قلبی مهندس موسوی، و بستری شدن او در بخش
اورژانس بيمارستان قلب منتشر و تأييد شد، امروز دست ما برای
تحت فشار قرار دادن شخص بان کيمون ـ که در جريان اجلاس به
تهران خواهد رفت ـ باز شده است.
ما می توانيم و لازم است کاری کنيم که او ناچار شود که رسماً و
علناً در خواست ملاقات با رهنورد و موسوی و کروبی را به
«مقامات» نظام ارائه دهد.
رد کردن تقاضای رسمی و علنی بان کيمون، در چنين شرايطی هزينه
يی مضاعف برای نظام خواهد داشت. هرچند که نظام قاعدتاً ناچار
است که پرداخت اين هزينه را بر قبول درخواست احتمالی او ترجيح
دهد.
و رسوا تر و بدنام تر و
بدسابقه تر شود.
و اين، خوب است!
در تحميل مطرح کردن چنين درخواستی بر بان کيمون، سرعت عمل ما،
و احساس مسئوليت ما، نقشی تعيين کننده دارد.
تقديم همراه با تشريفات رسمی و اداری خواسته ی مشترک سازمان
های سياسی و سازمان های مدنی، و تقديم همراه با تشريفات اداری
و رسمی خواسته ی مشترک چهره های به لحاظ جهانی شناخته شده ی
ايرانی و غير ايرانی، به دفتر بان کيمون، به خصوص اگر با
آکسيون هايی در برابر دفاتر سازمان ملل متحد و دفتر شخص او
همراه باشد، به اعتقاد من نتيجه بخش خواهد بود.
در همينجا می خواهم به خانم شيرين عبادی که اعتباری ويژه در
محافل بين المللی و نزد شخص بان کيمون دارند پيشنهاد کنم که
علاوه بر همراهی با ديگران، خود نيز به صورت مستقل وارد عمل
شوند.
ديدار ايشان با بان کيمون، و يا يک تحصن حتی چند ساعته و
سمبليک از سوی ايشان در مقابل دفتر او، می تواند بسيار
تأثيرگذار باشد.
مطرح کردن خواست ديدار با «همراهان جنبش»، مطلقاً به معنای
ناديده گرفتن ديگر زندانيان سياسی ـ عقيدتی نيست، و بيشتر به
اين خاطر است که بان کيمون را با توجه به وزن سياسی آن سه تن
در عرصه ی جهانی، در موقعيتی قرار دهد که او نتواند به راحتی
از زير بار مسئوليت خود با بهانه هايی که شايد هم برايشان
توجيه حقوقی و سياسی داشته باشد شانه خالی کند.
٭ ٭ ٭
برنامه هايی از سوی بچه های جنبش در نظر گرفته شده است که به
جای خود خوب هستند.
اما فکر می کنم که اگر رهنورد و موسوی و کروبی آزاد بودند، مثل
مورد ۲۵ بهمن ۱۳۸۹ دعوت به يک راهپيمايی بزرگ سراسری می کردند،
و بی شک دعوتشان همچون دعوت قبلی با استقبال وسيع مردم رو به
رو می شد.
به ياد داريم که نظام، رسماً برگزاری آن راهپيمايی را ممنوع
اعلام کرده بود و همه گونه چنگ و دندان نشان داده بود و خط و
نشان کشيده بود؛ اما درايت سياسی آن سه تن که حاضر به بازپس
گرفتن دعوت خود نشدند و همچنان بر درخواست خود از مردم برای
انجام آن راهپيمايی پای فشردند همه ی محاسبات دشمن را برهم زد.
کلمه ی «درايت» را از ميان کلمات ديگری مثل «شجاعت»، «شرافت»،
«پايداری»، «وفای به عهد» و از اين دست برگزيده ام. چرا که درک
اين موضوع حياتی که در آن روز ها از نفس نيافتادن جنبش تا چه
اندازه به آن راهپيمايی نياز داشت، بيش از هر چيز يک هوشياری و
درايت سياسی را نشان می داد.
و اين در حالی بود که تا پيش از آن، معمولاً رسم مهندس موسوی
اين بود که در هر جا که می بايست از جان ديگران مايه گذاشت،
سخت احتياط می کرد تا مبادا حتی يک قطره خون، اضافی بر زمين
ريخته شود؛ و فقط در آنجا که پای مايه گذاشتن از خودش در ميان
می آمد بود که راحت و بی دغدغه، تصميم می گرفت و به پيشباز خطر
می رفت.
و رفت.
همچنان که شاهد بوديم و شاهديم.
امروز ما کسانی را با صلابت و کارآيی کلام او برای دعوت از
مردم به يک راهپيمايی سراسری نداريم.
اما چهره هايی شناخته شده و مورد احترام و برخوردار از نفوذ
کلام را در ميان زندانيان سياسی داريم که اگر به صورت هماهنگ
چنين دعوتی از مردم به عمل بياورند با پاسخ مثبت مردم روبرو
خواهند شد.
مهم اين نيست که نگاه آن ها تا چه اندازه با نگاه ما هم افق
باشد. مهم اين است که افق بسته و مه گرفته ی جنبش، کمی باز تر
و روشن تر شود.
نظام، در روز های برگزاری اجلاس جنبش عدم تعهد در تهران، در
موضع تدافعی قرار دارد، نه در موضع تهاجمی.
و درست در همين گونه فرصت های استثنايی است که می توانيم راحت
تر از هميشه بر او بتازيم.
محکم و مطمئن به خويش.
بر او که متزلزل است و نا مطمئن از خويش!
۳ شهريور ۱۳۹۱
٭ سران جنبش عدم تعهد را در
ايران به تعهد وادار کنيم ـ به همين قلم
http://www.ghoghnoos.org/ak/kj/taahod.html