پس از افشاگری "واشنگتن پست" در مورد
سياهچال هايی که آمريکا، در خارج از آن کشور، برای شکنجه ی
اسيران زندانی برپا کرده است، تنها، بانگ اعتراض آزادگان
اينسوی و آنسوی جهان نبود که مزاحم کار جرج بوش کوچک و دار و
دسته ی اوشد.
بلکه، در خود آمريکا، نيز سر و صدای فراوانی به راه افتاد:
چه از سوی انسان دوستان امريکايی، که برخلاف تبليغات اضداد
هيستريک ملّت آمريکا - که غالباً خود را در پس پشت نقاب دروغين
مبارزه با "استکبار"، و يا مبارزه با "امپرياليزم" و "سرمايه"،
همراه با قلمبه سلمبه پرانی هايی که حتّی معنايش را هم نمی
فهمند، پنهان می کنند - در آن کشور، فراوانند؛
و چه از سوی سياسيّون راستگرايی که از حدّ اقلّ هوش و خرد و
دورانديشی برای حفظ و تداوم سلطه بر جهان و غارت
"متمدّنانه"ی آن برخوردار هستند.
مجلّه ی فرانسوی متمايل به راست، امّا معتبر "اکسپرس"، در تازه
ترين شماره ی خود، شماره ی دهم نوامبر دوهزار و پنج، يادداستی
در اين زمينه دارد که فارسی شده اش را، در اينجا می آورم.
با اين اميد قطعاً غير واهی که - در حدّ خود - بتواند برای
عموم سودمند باشد؛
و با اين اميد شايد واهی که - باز هم در حدّ خود - بتواند
امروز نشئه های ولی فردا بی شک خمار شده و بور شده و از اينجا
رانده و از آنجا مانده را، به عالم واقع که به اندازه ی عالم
رؤيا شيرين نيست، امّا تغيير دادنی است، باز گرداند !
۲۳ آبان ۱۳۸۴
محمّد علی اصفهانی
اروپا و سياهچال های آمريکايی
L'Express
10.11.2005
اين، فقط به خاطر آن که خود او در ويتنام زندانی بوده است و
شکنجه شده است نيست که John McCain عليه به کار بردن شکنجه به
وسيله ی کشورخودش، مبارزه می کند.
جمهوريخواه، از سلاله ی نظاميان، و منتخب يکی از محافظه کار
ترين ايالات امريکا، اين سناتور ايالت "آريزونا"، بيشتتر به
خاطر دفاع از تصوير جهانی آمريکا، و به خاطر دفاع از منافع
آمريکاست که در اين کارزار، به جنب و جوش افتاده است:
- چند نفر، از آمريکا رويگردان خواهند شد و قتی که بفهمند که
ما، مردم را شکنجه می کنيم؟
پيوسته، او اين پرسش را در راهروهای کنگره ی امريکا، و بر صفحه
های تلويزيون ها، مطرح می کند.
کنگره، و تلويزيون، دو صحنه ی کارزار او هستند. کارزار برای آن
که قانون، به صورتی روشن و تعيين کننده و نهايی، "رفتارهای بی
رحمانه، غير انسانی، پست و تحقير آميز" را ممنوع کند.
به خاطر نفوذ معنوی او در هر دو حزب دموکرات و جمهوريخواه است
که از هم اکنون، سناتور ها با ۹۰ رأی در برابر ۹ رأی، پروژه ی
بودجه ی پنتاگون را به زير سئوال برده اند.
امّا کاخ سفيد، از رو نمی رود.
بعد از تلاش برای مانع تراشی بر سر راه John McCain هيأت
حاکمه، به ديک چنی، معاون رييس جمهوری، مأموريّت داد که از
کنگره بخواهد تا مأموران سيا را، از اين ممنوعيّت [ممنوعيّت
احتمالی، در صورت تصويب قانون منع شکنجه - م] معاف بدارد.
بله !
اشتباه نکرده ايد !
درست خوانده ايد:
به زبان ديگر، کاخ سفيد می خواهد که قانون، رسماً به سازمان
سيا اجازه بدهد که زندانيان خود را شکنجه کند !
امّا سناتور John McCain از حمايت های کالين پاول وزير
قبلی امورخارجه ی بوش، [که به خاطر پاره يی اختلاف نظرها، به
خصوص در زمينه ی وحشيگری بی حدّ و حصر نئوکان ها و برنامه ريزی
هايشان برای استفاده از همسانان خود در ميان "اپوزيسيون" های
کشور های درگير، از کار، کنار گذاشته شد - م] و از حمايت های
دستگاه اداری وزارت امور خارجه [و نه وزير فعلی آن - م] و
همچنين از حمايت تعداد زيادی از افسران رده بالا برخوردار است؛
و عقب نشينی نمی کند.
او می گويد:
- تا هر جا که لازم باشد، کارزارم را ادامه می دهم.
در امری اينچنين ضروری برای دموکراسی، اروپا حق ندارد که بی
طرف بماند...
از زمان افشاگری "واشنگتن پست" در مورد وجود زندان های پنهانی
سيا در خارج از آمريکا، و اين که تعدادی از اين "پايگاه های
سياه"، در کشورهايی بنا شده اند که اعضای جديد، و يا اعضای
آينده ی اتّحاديّه ی اروپا هستند، اروپا هم، مثل همه ی
آمريکايی هايی که به آبروی مملکتشان فکر می کنند، بايد صدايش
را بلند کند.
آمريکا، نه تنها با زير پا گذاشتن کنوانسيون های جهانی (که خود
نيز آن ها را امضا کرده است)، و نه تنها با تجاوز به حقوق بشر
(که او خود را مدافع و ارزيابی کننده و قاضی آن، درسراسر کره ی
ارض می داند)، به شکنجه گری روی آورده است، بلکه فرامين
ملوکانه و سياهچال های اختراعيش را به ارو پا هم صادر کرده
است.
نه پارلمان اروپا، نه کميسون اروپا، نه هيچ يک از بيست و پنج
کشور عضو اتّحاديّه ی اروپا، حق ندارد که اين افشاگری يی را که
خود کاخ سفيد هم تکذيبش نکرده است، نديده بگيرد.
"اظهار نگراني" بيان شده در بروکسل، کفايت نمی کند.
اروپا بايد همه ی امکانات خودش را برای دانستن حقيقتِ " کجا،
چه کسی، چه وقت، چه طور"، به کار بگيرد.
زيرا اتّحاديّه ی اروپا، بر مبنای حقوق و قوانين و حساب و
کتاب، بنا شده است؛ و اسکلت بندی اصلی اتّحاديّه را بايد در
اينجا جست.
اين، چيزی نيست که به سلوک و شيوه ی برخورد يک رييس جمهوری
مربوط باشد. بلکه، در چارچوب دفاع از ارزش های دموکراتيک است
که همکاری با آمريکا معنا می شود و اجتناب ناپذير می نمايد.
خبرخوب، اين است:
- در آمريکا، کارمندان، نمايندگان، و نشريّاتی هستند که
سياهچال و شکنجه را افشا می کنند.
خبر بد اين است:
- سياهچال و شکنجه را، کاخ سفيد، سازماندهی می کند.
و ترازدی، آن خواهد بود که:
- اتّحاديّه ی اروپا، سناتور John McCain را، با حساب پس گرفتن
از آن اعضای خود که دست در دست چنين جناياتی عليه حقوق بشر
دارند، همراهی نکند.
حقوق بشر !
چيزی که اتّحاديّه ی اروپا، آن را فلسفه ی وجود خود می داند!