ميشل وارشاوسکی
بر گردان و توضيحات: محمد علی اصفهانی

نگاهی به مقاله جديد عبدالباری عطوان در «القدس العربی»

کسانی که دوست دارند از ايران، سوريه يی ديگر بسازند، و آخر و عاقبتِ ليبی (اگر نه عراق و افغانستان) را برايش تدارک ببينند را نه کاری با آن «ما» که از آن حرف می زنم است، و نه کاری با خلق.
آن «ما» که مورد نظر من است، آن «ما» يی است که می داند که توپ و تانک و بمب های اتمی و غير اتمی ناتو و اسراييل، جز نکبتی ديگر بر نکبت فعلی جاری در سراسر ايران نخواهند افزود.
آن «ما» که از آنچه بر ليبی رفت، و از آنچه در حال حاضر بر سوريه می رود آموخته است که دفع يک ارتجاع با يک ارتجاع ديگر، يعنی چرخيدن در مدار بسته ی «دايره ی معيوب».

اين روز ها، در فضای مجازی، به طور وسيع، و با انواع شيوه های ارتباطی نوشتاری و صوتی و تصويری و رسانه يی و شبکه يی و پيامکی و غيره، «پيشنهاد»ی در حال تبادل و دست به دست شدن است که تا اين لحظه، با وجود پاره يی نشانه های مخصوص و آشنا، اطلاع دقيقی از ماهيت «مبتکران» آن ندارم.

صورت ظاهری مسأله اين است:
خواننده يی جوان، از نسل بعد از انقلاب، ترانه واره يی خوانده است (رپ) به زبان بخشی از اين نسل:
آميزه يی از يک حس عصيان زده و به طغيان رسيده از رنج و درد (در جان) با يک تصوير در هم و مغشوش و ساده شده از مفاهيم منسجم و غير قابل ساده شدن سياسی و اجتماعی (در ذهن).

اگرچه به حساب معادلات طبيعی، خطر حمله ی نظامی به ايران، چندان جدی به نظر نمی آيد، اما به حساب معادلات غير طبيعی، اين خطر می تواند نه تنها جدی، بلکه در يک قدمی ما باشد.
و از آنجا که هيچ چيز در شرايط کنونی جهان ـ و به خصوص منطقه ـ طبيعی نيست، نمی توان محاسبات خود را بر مبنای معادلات طبيعی تنظيم کرد. يعنی لازم است که در محاسبات خود، فعلاً به معادلات غير طبيعی، بيشتر بها دهيم تا به معادلات طبيعی.

ايران را خطر يک «فرار به جلو» ی جنايتکارانه و شبيه به خودکشی اسراييل تهديد می کند
برگردان و توضيحات: محمد علی اصفهانی

هدف اين نوشته، پرداختن به ماجرا های اخير نيست؛ بلکه فقط بر شمردن ابزار های لازم اوليه است ـ به نظر راقم اين سطور البته ـ برای حرکت از يک نقطه ی عزيمت درست و قابل اتکاء، به سمت هر تجزيه و تحليلی از اين ماجرا ها و ماجرا های مشابهِ در راه.

(در حاشيه ی خبر طرح ترور سفير عربستان در آمريکا) 
روايت موسوم به ««کشف توطئه ی ايران برای ترور سفير عربستان سعودی در واشنگتن»، چه ساختگی باشد و چه ساختگی نباشد، زنگ خطری است که به هيچ وجه ساختگی و ترديد پذير نيست.
٭ چه کسانی از اين ماجرا سود می برند؟
٭ در صورت حمله ی احتمالی آمريکا و اسراييل و متحدانشان به ايران؟
٭ بازی باخت ـ باخت اوباما
٭ چه بايد کرد؟ يا چه می توان کرد؟ 

فرزندان ستار خان می دانند که ستار خان نه برای يک قطعه از خاک ايران، بلکه برای تماميت ايران می جنگيد. برای انقلاب مشروطه. برای بازپس گرفتن انقلاب مشروطه. برای فتح تهران.
و همراه با مبارزان سراسر ايران. از آن سوی کوه های لرستان گرفته تا اين سوی جنگل های گيلان.
و فرزندان مصدق می دانند که مصدق برای ايران و منافع تماميت آن می جنگيد. نه برای احمد آباد خودش.
و از تهران تا خوزستان.
و از خوزستان تا ديوان لاهه.

فقط در صورتی که شبانه، مشغول کارد ماليدن بر گلوی قربانيان اعتماد کرده به خويش باشيم است که می توانيم کسانی را که می خواهند کاردِ به خون آلوده ی ما را از دستمان بگيرند و در برابر ديدگان همه قرار دهند متهم به تيز کردن کارد دشمنی کنيم که ما و او هر دو نهايتاً در چند نقطه به هم می رسيم و با هم يکی می شويم. از جمله در کارد ماليدن بر گلوی ضعيف ترين و آسيب پذير ترين قربانيان.

قتل عام مردم نيز اعدام است  اعدام خوب، و اعدام بد

نشريه ی «توفان»

کسانی که تنها در لغو حکم اعدام پای چين و جمهوری اسلامی را به ميان می کشند ولی از قتل عام مردم فلسطين و لبنان و عراق و افغانستان و... توسط صهيونيست ها و امپرياليست ها حرف نمی زنند صميمانه خواستار لغو حکم اعدام نيستند. آنها لغو حکم اعدام را از يک پرچم انسانی به مسلسل يوزی اسرائيلی بدل کرده اند.

اين فاجعه، و اين فاجعه ها چند بُعد متفاوت دارد که غفلت از هريک از اين ابعاد، و پرداختن به يکی از آن ها بدون پرداختن به بقيه، کمکِ خواسته (در مواردی) و کمکِ ناخواسته (در اکثر فريب به اتفاق موارد) به تکرار فاجعه است؛ و طبعاً به همان اندازه که در مورد دوم، کوچک ترين سوء نيتی در کار نيست، مورد اول، فقط و فقط از سوء نيت و ناپاکی پندار و گفتار و کردار «غفلت کننده»، يعنی خود را به غفلت زننده، حکايت می کند.

هيچ سياست دان حتی متوسطی نمی گويد که من طرفدار حمله ی نظامی به کشور خودم هستم. برعکس: همه می گويند ما مخالف حمله ی نظامی به کشور خودمان هستيم. اما اين که راست می گويند يا دروغ می گويند را بايد از رفتارشان شناخت، و نه از گفتارشان.

جنبش، جنبيدن است؛ اما هر جنبيدنی جنبش نيست. مثل سرنگونی و سرنگونی طلبی. سرنگونی، سرنگون شدن است، و سرنگونی طلبی يعنی خواهان سرنگون کردن بودن. اما نه هر سرنگونی يی به معنای استقرار چيزی بهتر است؛ و نه هر «سرنگونی طلب»ی را می توان سرنگونی طلب در معنای مثبت کلمه دانست.

جان بولتون و نئوکان ها و «باز» ها و اسراييل، می خواهند در مقابله با جنبش خرداد، و جنبش سبز، «آلترناتيو» گوش به فرمان بسازند. آلترناتيوی که بعد از پايان تاريخ مصرف بسيار زودگذرش حتی جايی در زباله دانی هم به او نخواهند داد. 

تلاش در جهت آلترناتيو سازی در مقابل اين جنبش بی دليل نيست. بی خود يک عده از همين «باز» ها در روز های اخير به ميدان نيامده اند، و محض رضای خدا و يا برای نجات دادن و آزاد کردن مردم ايران نيست که مرتباً به اين طرف و آن طرف عالم سفر می کنند و کنفرانس و سمينار و سمپوزيوم و جلسه برای يک تشکيلات سياسی ـ نظامی مخصوص برگزار می کنند.

خبرگزاری روسی ريانوستی، در تاريخ پنجم اوت، اظهارات نماينده ی روسيه در ناتو را مبنی بر برنامه ريزی ناتو برای دخالت نظامی در سوريه به منظور ايجاد يک سر پل مطمئن به قصد حمله ی نظامی به ايران منتتشر کرده است که کمی پايين تر به آن خواهم پرداخت.
اما قبل از همه چيز:

آيا زمان پيوستن بخش های بزرگی از سپاه که دل با «همراهان جنبش» (به خصوص به خاطر استراتژی و تاکتيک انتخاب شده توسط اين ها) دارند، و ارتش و پليس که در اکثريت مطلق افراد خود به مردم خويش وفادارند، به جنبش فرا رسيده است؟ مطمئن نباشيم که پاسخ پرسش ما منفی است.

سخن از وا دادن است در برابر ايستادگی. سخن از ايستادگی است در برابر وادادن. سخن از وفاداری است در برابر خيانت. سخن از خيانت است در برابر وفاداری.
سخن از خنجر است و پشت.
و سخن از غربال است. غربالی که نخاله را از سره، و ناخالص را از خالص، جدا می کند.